Artık sıktarmaya başladı.Hayatımın şu son 3 yılı enkaz sonrası toplamaya çalıştığım bir alan gibi sanki.Tarihin kendini tekerrür edip bıraktığı depresif miras da değil sorun.Artık direnecek ve diretecek takati kalmayan yorgun bir savaşçının çığlıkları gibi sanki her şey.
Bazı zamanlar kendimi bu gündelik mevzularda melankonik buluyorum.Belkide 29 saatlik bir uykusuzluk insanda denge denilen bir şey bırakmıyor ondan da kaynaklı olabilir.Artık o süslü cümlelerle ve yapmacık gülücüklerle yazdığım bloğumu sadece ve sadece kendim için yazıyorum.Keza paylaşım kavramını nadasa bıraktım , modern toplum bize paylaşmayı değil tüketmeyi ve harcamayı miras bıraktı çünkü.Çünkü kalan hayatımı, hayal kırıklıklarımı yamayarak ve tükenmeyi bekleyerek harcamayacağım.
Lisedeki karalama defterim gibi bu blogda.Ne zaman yazsam her satırını okuduğumda yeniden üzerini çizip baştan yazasım geliyor ve her karalayışımda biraz daha çıkmaza giriyor cümlelerim :) Bana toparlayamadığım hayatım gibi bakıyorlar :) ve tıpkı hayatımın parçaları gibi onlarıda bir araya getiremiyorum.Başladığım yerden uzak anlamlar, şimdi bana uzak bir yabancı gibi bakıyor cümlelerle şu an.Ve işte tamda bugün , yani hayali miladımızdaki yeni bir zaman diliminde, tüm bu cümlelerin anlamlarını yitirdiği bir kayıp sessizlik diliyorum kendi adıma.
Mutlu yıllar bana ...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder